چه نوع از «تنهایی» برایمان بهتر است؟
گاهی اوقات از دست شلوغی‌ها و استرس‌های روزمره دل‌مان می‌خواهد سر به بیابان بگذاریم و مدتی در خلوت خودمان باشیم.
اختصاص زمان‌هایی به خود و تنها بودن برای سلامت جسم و روان ما مفید است. اما در این حالت دو گزینه در برابر ما است:
برخی افراد وقتی به دنبال تنهایی هستند، به معنی واقعی سر به بیابان می‌گذارند و برای مدتی جایی می‌روند که با هیچ انسانی در تماس نباشند.
گزینه دوم، حالتی خفیف‌تر است: مثلا به تنهایی به کافی‌شاپ یا سینما می‌روند و در واقع خودشان را در فضایی اجتماعی قرار می‌دهند که دوست و آشنایی وجود ندارد.
به نظر شما کدام وضعیت به ما کمک بیشتری می‌کند؟ برای پیدا کردن پاسخ، پژوهشگران دانشگاه ایالت اورگن یک بررسی انجام داده‌اند:
مشخص شده که صرف زمان تنهایی در حالتی که افراد دیگری هم در محیط حضور دارند (گزینه دوم)، بیشتر از وضعیت اول باعث بازگشت سطح انرژی‌مان می‌شود.
یک اصطلاح کلی وجود دارد به نام «باتری اجتماعی» به این معنی که افراد (هم درون‌گرا و هم برون‌گرا) دارای یک ظرفیت خاص در تعاملات اجتماعی با دیگران هستند که مانند یک باتری با افزایش تعاملات اجتماعی خالی می‌شود.
تصور عمومی این است که وقتی باتری اجتماعی‌تان تمام شد، بهتر است مدتی را در تنهایی سپری کنید تا دوباره ظرفیت باتری پُر شود.
اما پژوهشگران این مطالعه می‌گویند مشخص شده صرف زمان در تنهایی (و به‌ویژه تنهایی مطلق) نقطه‌ی مقابل انرژی اجتماعی نیست. این بررسی نشان داده که تنهایی مطلق خودش باعث کاهش انرژی شده و توانایی برقراری ارتباط را هم کاهش می‌دهد.
جمع‌بندی این است که صرف زمان تنهایی برای بازگشت انرژی‌مان خوب است. اما انسان یک موجود اجتماعی است و احتمالا «تنها بودن در جمع» در مقایسه با «تنها بودنِ مطلق» گزینه‌ی مناسب‌تری است.
)
