آیا پرخوری یک «عادت» است؟
عادت‌ها در واقع یک جور مسیر میانبر در مغز هستند که سبب می‌شوند برخی کارها را به صورت اتوماتیک انجام دهیم. مثلا وقتی سوار خودرو می‌شویم، کمربند ایمنی را می‌بندیم.
حالا مشخص شده که پرخوری هم احتمالا نوعی عادت است و به همین دلیل است که نمی‌توانیم به راحتی دست از آن برداریم.
پژوهشگران استنفورد متوجه شده‌اند که ارتباطات عصبی در مغز افرادی که به اختلالات پرخوری (binge eating disorders) دچار هستند، با دیگران متفاوت است و چیدمان آنها به‌گونه‌ای است که حکایت از وجود یک عادت دارد.
این افراد در مدت زمان کوتاه حجم زیادی غذا می‌خورند و مشخص شده هر چقدر این تفاوت شبکه عصبی بیشتر باشد، میزان پرخوری نیز بیشتر خواهد بود.
البته عادات یک شبه ایجاد نمی‌شوند. یکی از پژوهشگران این بررسی می‌گوید ممکن است در ابتدا، این کار برای رسیدن به یک هدف شروع شده باشد. اما آنقدر تکرار شده که به عادت تبدیل شده و دیگر به عواقبش فکر نمی‌کنیم. این سبب می‌شود ارتباط بین نورون‌های مغز به‌گونه‌ای تغییر کند که تکرار آن تسهیل شود.
افراد مبتلا به اختلال پرخوری پس از مواجهه با یک محرک خارجی مانند بوی غذا یا یک محرک درونی مانند احساس ناراحتی و خستگی، پرخوری را شروع می‌کنند. اگر فیلم the whale را دیده باشید، بهتر متوجه منظورم می‌شوید…
دانستن این نکته سبب می‌شود بهتر بتوانیم در برابر آن اقدام کنیم و بدانیم که راهکارهای «شکستن عادت» به رفع این مشکل کمک می‌کنند.
)
