اختلالات خوردن در خدمات تندرستی پایه: تشخیص و درمان (بر اساس American Academy of Family Physicians)
اختلالات خوردن با اختلال در خوردن و رفتارهای کنترل وزن همراه هستند و سلامت جسمی و عملکرد روانی اجتماعی فرد را مختل می کنند و حتی می‌توانند تهدید کننده زندگی باشند. مداخله زودهنگام ممکن است خطر آسیب و ناتوانی طولانی مدت را کاهش دهد.
پزشکان باید اختلالات غذا خوردن و نگرانی های مربوط به تصویر ذهنی از بدن را بشناسند و تغییرات قد، وزن و روند شاخص توده بدنی بیماران را به دقت بررسی کنند.
پس از تشخیص اولیه، معاینه کامل باید شامل بررسی دقیق عوامل روانی-اجتماعی و بیماری های جسمی بالینی، ثبت علائم حیاتی به ویژه در حالت ایستاده و در صورت لزوم بررسی های پاراکلینیک مانند پانل متابولیک با سطوح منیزیم و فسفات، و انجام الکتروکاردیوگرافی باشد.
دیگر اعضای تیم پزشکی از جمله متخصص تغذیه، روان درمانگر و پرستاران باید یک رویکرد درمانی یکپارچه و مبتنی بر شواهد هماهنگ با پزشک خانواده ارائه دهند.
افزایش خدمات پزشکی باید بر اساس وضعیت سلامتی مانند امتناع حاد از غذا خوردن، پرخوری غیر قابل کنترل و بالا آوردن پس از آن، دیگر بیماری های همزمان، تفکرات یا اقدام به خودکشی، آزمایشات غیر طبیعی، تغییر الگوهای وزن، گزینه های درمان سرپایی و امکان حمایت اجتماعی باشد.
محدوده وزن سالم با میزان سوء تغذیه و سیر تغییرات وزن پیش از بیماری تعیین می شود. تغییرات وزن 1 تا 2 کیلوگرم در هفته سبب ناپایداری قلب و عروقی نمی شود.
گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مداخلات رفتاری شناختی که به تصویر ذهنی درست از بدن و رفتارهای رژیم غذایی و فعالیت بدنی مناسب می پردازد.
- درمان مبتنی بر خانواده، که یک درمان خط اول برای جوانان است.
- دارو درمانی، که ممکن است برای بیماری های همراه استفاده شود، اما نباید تنها روش درمانی باشد. بر اساس شواهد معتبر داروهای ضد افسردگی، توپیرامات در پرخوری عصبی و لیزدگزامفتامین (Lisdexamfetamine) برای اختلال پرخوری قابل استفاده هستند.
بهبودی با موارد زیر سنجیده می‌شود: - عملکرد زیستی-روانی-اجتماعی سالم.
- انعطاف پذیری شناختی با غذا خوردن.
- رفع اختلالات رفتاری و تصمیم گیری.
- رسیدن به وزن مطلوب و منظم شدن قاعدگی (در زنان).
برای پیشگیری باید بر تصویر ذهنی مثبت از بدن به جای وزن یا رژیم غذایی تمرکز و تاکید کرد.
توصیه های کلیدی در طبابت بالینی:
- در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن، مداخله زودهنگام و بهبود علائم، خطر یک دوره بیماری طولانی با آسیب ناشی از آن را کاهش می‌دهد.
- اکثر بیماران مبتلا به اختلالات خوردن می‌توانند خدمات مطلوب را در یک محیط سرپایی دریافت کنند. تیم پزشکی سرپایی باید شامل یک روان درمانگر با تجربه، یک متخصص تغذیه، و یک پزشک با تجربه در مورد ارزیابی های پزشکی ویژه اختلالات خوردن باشد.
- خانواده درمانی باید خط اول درمان برای جوانان مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی باشد.
- داروها نباید به عنوان تک درمانی در درمان بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی استفاده شوند.
- لیزدگزامفتامین می تواند در کاهش رفتارهای پرخوری در افراد مبتلا به اختلال پرخوری موثر باشد.
- داروهای ضد بارداری باید به بیماران مبتلا به اختلالات تغذیه ای که می خواهند از بارداری جلوگیری کنند پیشنهاد شود، اما مصرف آنها با بهبود تراکم استخوانی مرتبط نیست و ممکن است شروع مجدد قاعدگی را پنهان کنند.
- برای پیشگیری از اختلالات غذا خوردن، پزشکان و پرستاران باید به جای وزن یا رژیم غذایی روی تصویر ذهنی مثبت از بدن تمرکز کنند.
)
