مدیریت اختلال شخصیت مرزی در طب عمومی: مرور سریع مبتنی بر شواهد
اختلال شخصیت مرزی یک اختلال روان‌شناختی است که با الگوی فراگیر بی‌ثباتی در تنظیم عاطفه، کنترل تکانه، روابط بین فردی و تصور از خود مشخص می‌شود. اختلال شخصیت مرزی ممکن است در ۶.۴ درصد از مراجعین بزرگسال به بخش خدمات تندرستی پایه دیده شود که چهار برابر بیشتر از جمعیت عمومی است. احتمال تشخیص اختلال شخصیت مرزی کم است و اکثر افراد مبتلا، بیماری‌های روانپزشکی دیگری نیز دارند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در برابر حالت‌های هیجانی بیش‌از حد و استرس‌های اجتماعی و بین فردی آسیب‌پذیری زیادی دارند. از نظر بالینی، این بیماران مراجعات زیادی به مراکز بهداشتی درمانی دارند و ممکن است رفتارهای مخرب سلامت، نگرانی‌های جسمی مزمن یا مبهم، طغیان‌های پرخاشگرانه، رفتارهای جنسی پرخطر و مصرف مواد داشته باشند. چاقی و اختلالات پرخوری در افراد با اختلال شخصیت مرزی شایع است. خطر خودکشی هم در اختلال شخصیت مرزی زیاد است.
به‌عنوان دستورالعمل‌های کلی، پزشک خانواده باید از اظهار آشنایی بیش‌از حد با بیماران خودداری کند، ویزیت بیماران را منظم انجام دهد، در هنگام ویزیت به محدودیت‌ها توجه داشته باشد و از احساسات شخصی خود آگاهی داشته باشد. استفاده از روش‌های ارتباطی مؤثر مانند مصاحبه انگیزشی و تکنیک‌های حل مسئله می‌تواند به تشخیص رفتارهای مشکل‌ساز در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کمک کند.
رفتار درمانی چندگانه به ویژه روش‌های دیالکتیکی و درمان مبتنی بر ذهنیت، مفید است. هیچ دارویی توسط سازمان غذا و دارو به‌طور خاص برای درمان اختلال شخصیت مرزی تأیید نشده است.
توصیه‌های کلیدی در طبابت بالینی
– خودکشی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بیشتر از جمعیت عمومی است و باید برای پیشگیری از آن برنامه‌ریزی شود.
– درمان خط اول اختلال شخصیت مرزی، «روان درمانی» است.
– ممکن است آنتی‌سایکوتیک‌های نسل دوم، داروهای تثبیت‌کننده‌های خلق‌وخو، و اسیدهای چرب امگا 3 برای درمان علائم اختلال شخصیت مرزی استفاده شوند، ولی شواهد اندکی برای مفید بودن آنها موجود است.
)
